|
Tojad (Aconitum
L.) Trujące właściwości tojadu znane były za pośrednictwem
bogini Hekate oraz kapłanki Medei. Usiłowała ona otruć
swojego pasierba Tezeusza używając tojadu, aby jej rodzony
syn mógł odziedziczyć tron jej męża. Ofiarą trujących
właściwości tojadu padł również rzymski cesarz Klaudiusz.
Jego małżonce Agrypinie nie podobało się, że Klaudiusz
chce wyznaczyć jako następcę swego syna Brytanika,
pochodzącego z wcześniejszego małżeństwa z Messaliną.
Chciała osadzić na tronie swego syna Nerona, w tym celu
wynajęła trucicielkę Lokustę, by ta przygotowała truciznę,
którą cesarzowa własnoręcznie wtarła w jadalne grzyby.
Tojad jest rośliną bardzo silnie trującą, a zawarta w nim
akonityna początkowo działa pobudzająco, a potem
paraliżująco na nerwy czuciowe i ruchowe, dodatkowo może
powodować śmierć wskutek paraliżu mięśni oddechowych i
zatrzymania pracy serca.
|
|
Mandragora lekarska (Mandragora
officinarum L.) Korzeniowi mandragory przypisywano
niezwykłe właściwości – miał krzyczeć i jęczeć, kiedy
wyciągało się go z ziemi. Wierzono, że każdy, kto usłyszy
taki krzyk szybko popadanie w obłęd i umrze. W
średniowieczu uważano ją za zioło czarnej magii, dlatego
też znalazła się na liście Inkwizycji. Czarownice używały
jej do przygotowywania zaklęć i rzucania mrocznych czarów,
podczas sabatu czerpano z niej energię i magiczną moc.
Wierzono, że liście mandragory świecą w ciemności i ten,
kto spróbuje je zerwać w przełomowym momencie dnia lub
roku, może zostać obdarzony wielką siłą. Korzeń mandragory
zawiera alkaloidy takie jak: atropina, hioscyjamina,
skopolamina, które w dużych dawkach blokują przewodnictwo
nerwowe i wywołują halucynacje. Przedawkowanie skutkuje
majaczeniem, paraliżem układu nerwowego i finalnie
śmiercią w wyniku niewydolności oddechowej, bądź sercowej.
W małych ilościach działa rozkurczowo, rozszerza źrenice i
przyspiesza akcję serca.
|
